Χρονιά φεμινιστικής εξέγερσης κατά της ανδρικής βίας ήταν το 2014: από τη Νιγηρία μέχρι την Ινδία και από την Ουκρανία μέχρι τις ΗΠΑ, γυναίκες όρθωσαν το ανάστημά τους και αρνήθηκαν να σωπάσουν. Με πορείες, διαδηλώσεις, εκστρατείες στο Internet, ακόμη και με γυμνές διαμαρτυρίες όπως της οργάνωσης Femen, εκατομμύρια γυναίκες αρνήθηκαν να αποδεχθούν σιωπηλά βιασμούς, δολοφονίες, ξυλοδαρμούς, παρενοχλήσεις στους δρόμους και απειλές στο Διαδίκτυο.

Πάρα πολλές βρήκαν το θάρρος να σπάσουν τη σιωπή τους και να διεκδικήσουν δυναμικά και δημοσίως τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους, όπως τονίζει σε άρθρο της στη βρετανική εφημερίδα «Guardian» η αμερικανίδα συγγραφέας και ακτιβίστρια Ρεμπέκα Σόλνιτ.

Τον Απρίλιο, ο κόσμος ανατρίχιασε από την απαγωγή των μαθητριών στη Νιγηρία. Τζιχαντιστές της οργάνωσης Μπόκο Χαράμ εισέβαλαν νύχτα στο σχολείο τους και πήραν τα κορίτσια για να τα πουλήσουν για σκλάβες του σεξ έναντι λίγων δολαρίων.

Ομαδικός βιασμός και μετά κρέμασμα

Υπάρχουν πολύ λίγα δικαστήρια πρόθυμα να καταδικάσουν, και πάρα πολλοί εγκληματίες οι οποίοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από την τιμωρία, κυρίως επειδή τα θύματα δεν τολμούν να μιλήσουν.

Και όχι μόνο στη Νιγηρία και στην Ινδία. Ακόμη και στις ΗΠΑ, χρειάστηκαν τρεις δεκαετίες για να βρει το θάρρος η 47χρονη Μπάρμπαρα Μπόουμαν να πει ότι ο διάσημος ηθοποιός Μπιλ Κόσμπι την κακοποιούσε σεξουαλικά όταν εκείνη ήταν έφηβη.

«Να αλλάξει στρατόπεδο η ντροπή»

Στις ΗΠΑ, ο αριθμός των βιασμών παραμένει υψηλός (188.380 καταγεγραμμένα περιστατικά για το 2013 σε πρόσωπα άνω των 12 ετών). Στη Γαλλία, περισσότερες από 75.000 γυναίκες και σχεδόν ισάριθμα παιδιά πέφτουν θύματα βιασμού κάθε χρόνο. Ακόμη και στις δυτικές κοινωνίες παραμένει αναγκαία η οργάνωση εκστρατειών για να τολμήσουν τα θύματα να μιλήσουν και «να αλλάξει στρατόπεδο η ντροπή».

Η άνοδος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης επέτρεψε στις γυναίκες να μοιραστούν τις ιστορίες τους για παρενοχλήσεις, απειλές, βία και φόβο και να παίρνουν δύναμη από τις φωνές των άλλων.

Η δημόσια συζήτηση για τη βία κατά των γυναικών άρχισε να αλλάζει: ξαφνικά ο κόσμος άρχισε να μιλάει για το πόσο κοινή είναι αυτή η βία και ποιες δικαιολογίες τη συγκαλύπτουν.

Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία σε περιπτώσεις διασήμων όπως του Κόσμπι δεν είναι ότι άργησαν να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματα του παρελθόντος. Είναι το μήνυμα που στέλνουν αυτές οι υποθέσεις: ότι η εποχή της ατιμωρησίας έχει τελειώσει, ότι όσοι διαπράττουν τέτοια εγκλήματα δεν θα είναι τόσο εύκολο να ξεφύγουν στο μέλλον. Με άλλα λόγια, ότι ο κόσμος έχει αλλάξει αρκετά και μαζί του οι πιθανότητες απόδοσης δικαιοσύνης στα θύματα και στους δράστες. Οι γυναίκες έχουν φωνή τώρα.

Η ντροπή είναι ένας τεράστιος παράγοντας στη σιωπή των γυναικών - και των ανδρών - που πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Η ντροπή φιμώνει τους ανθρώπους, τους απομονώνει και αφήνει τα εγκλήματα να συνεχίζονται. Τα ονόματα των θυμάτων βιασμού κατά παράδοση δεν αναφέρονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, για την προστασία τους, αλλά η ανωνυμία έχει μια παράπλευρη απώλεια: διαιωνίζει την ντροπή κρατώντας τους ανθρώπους αυτούς αόρατους, απομονωμένους και σιωπηλούς.

«Ποιος θα ήθελε αυτά τα 15 λεπτά, όχι της διασημότητας, αλλά της ντροπής;» είπε μία από τις γυναίκες που κατήγγειλαν τον Κόσμπι, εξηγώντας γιατί δεν είχε μιλήσει μέχρι τώρα. Ο βιασμός είναι μια επίθεση όχι μόνο στο σώμα του θύματος αλλά και στα δικαιώματά του, στην ανθρωπιά του και στη φωνή του. Γιατί η ντροπή διαιωνίζει τη σιωπή. Το παρήγορο είναι ότι η σιωπή των γυναικών άρχισε να σπάει.

Via: tovima.gr

Short link: Copy - http://whoel.se/~g6PQe$5m7