"Mijn liefde voor theater is verdwenen", zei Petrus the Roman aan een Limburgse krant. De kunstenaar, geboren als Geert Bové, stopt met theater maken. Met zijn laatste productie en nieuwe alter ego schrijft hij zowel een indrukwekkend slotakkoord als de aanhef van een nieuwe levensfase.

Theater heeft Bové (1972), eerste alias Wayn Traub, nooit gemaakt, toch niet in de traditionele vorm. Zijn carrière start in 1999 met een provocatie tegen het pasgeopende S.M.A.K.: getooid met zelfgemaakte wapenschilden eist een piepjonge Traub zijn plek op in de kunsttempel. Geschoold als filmmaker ontwikkelt hij zich op eigen kracht ook tot videokunstenaar, zanger, performer, danser, choreograaf en decorontwerper. Al die rollen speelt en integreert hij in zijn ritualistische, zintuiglijk-explosieve 'theater'. Dertien jaar later is hij het provoceren niet verleerd: eind september springt Petrus tijdens de zondagsdienst op het altaar van de Hasseltse Paterkeskerk, om te protesteren tegen het patriarchale kerksysteem - en natuurlijk ook om de première van Petrus the Roman onder de aandacht te brengen.

Zijn parcours laat zich samenvatten als een zoektocht naar een kunstenaarsidentiteit en naar een zinvolle manier om die identiteit in de wereld in te schakelen. Traub vindt de rest van het kunstenveld te weinig dynamisch en schuwt daarover geen radicale uitspraken. Dat levert hem hevige fans en gezworen vijanden op. Bij het Toneelhuis maakt hij drie zintuiglijke, multimediale en hyperesthetische voorstellingen waarmee hij zich van zijn verleden reinigt: de Wayn Wash-trilogie (2004-2009). Daarna is het tijd voor Service to Others, zoals zijn nieuwe gezelschap zal heten. Traub veilt zijn artiestennaam (de naam van zijn moeder), verlaat het Toneelhuis en vestigt zich in Limburg.

Gogogirls en robots
Het wordt stil. Is de bron opgedroogd, de romantische bevlogenheid stukgelopen op een te confronterende realiteit? 'The artist formerly known as Traub' verdwijnt mentaal in een depressie en fysiek naar de Filipijnen, op zoek naar herbronning. Hij maakt er kennis met de armoede, vernedering en onderdrukking van de meisjes in bars, en besluit dat het tijd is voor de zoveelste drastische gedaantewisseling. In 2011 verrijst Petrus the Roman, met in zijn kielzog vier Filipijnse gogodanseressen, drie robots, een Chinese dj en twee rappers. Robo a Gogo wordt het eerste luik van de Trilogy of the End, die de ondergang van onze westerse kapitalistische en patriarchale cultuur voorspelt. Het is een bizarre dansante en multimediale performance waarin mannelijke rationaliteit (in de vorm van minirobots) het opneemt tegen de vrouwelijke oerkracht (de danseressen). Deel twee, Rent a Robo, is een huisperformance waarbij de toeschouwers een robot kunnen inhuren om in de woonkamer een monoloog te brengen over de kloof tussen natuur en cultuur. En dan is er nu sluitstuk Petrus the Roman, een gefictionaliseerde documentaire autobiografie, waarin Petrus - geflankeerd door zijn liveversie op scène - een meeslepende round-up maakt van zijn service to others.

Antipaus
Petrus the Roman zou volgens een twaalfde-eeuwse voorspelling de laatste paus zijn, volgens sommige interpretaties een duivelse antipaus. In deze film is hij een pornobaas, die op de Filipijnen meisjes cast voor films. Tegelijkertijd vat deze Petrus het plan op om de huidige paus te vermoorden, en zo het patriarchale gezag over de westerse wereld te breken. In een compilatie van archieffragmenten verbindt hij vroegere aanslagen op de paus met de feministische strijd van FEMEN en met religieus-pornografische filmfragmenten. De wereld moet vrouwelijk worden, zijn sensualiteit terugvinden. Maar Petrus wordt opgepakt, zijn computer wordt in beslag genomen en hij belandt in de cel. Daar ondergaat hij zijn katharsis; is geweld wel het antwoord op geweld? Het is het begin van de zuivering en naar alweer een nieuw leven.

De film, die een ingenieuze montage is van flarden geënsceneerde biografie, YouTube-materiaal, nieuwsbeelden, beelden uit de Filipijnse gevangenis en animatie, zuigt je onontkoombaar mee in een meervoudig verhaal. Het blijft gissen naar wat authentiek is en wat in scène gezet: dat Petrus in een cel belandt is waar, maar zijn de beelden van een wanhopige, getormenteerde man in between bars dat ook? Het doet er niet toe. Het ingenieuze zelfportret neemt je mee in de fascinerende geest van een kunstenaar met een missie groter dan zichzelf. De kracht van de film is tegelijkertijd de zwakte van de podiumproductie, want de dj en de rituelen die Petrus live uitvoert verzinken in de zuigkracht van het beeldscherm.

Het blijft moeilijk om Bové te grijpen. Hij speelt, maar het is een ernstig spel. Hij breekt de mythes die hij rond zichzelf heeft opgebouwd af en reconstrueert ze tot nieuwe identiteiten. Misschien is enkel Bovés zoektocht naar een zinvol kunstenaarsleven in relatie tot de wereld die hem omringt 'waar', en is de rest pose. Maar dan wel een pose die beklijvende kunst oplevert. Geert Bové brandt, nog steeds. Alleen voortaan niet meer in het theater.

Petrus the Roman, op woensdag 31/10 om 20.30u in STUK, Leuven. Daarna op tournee in Gent en Antwerpen. www.caravanproduction.be.

Via: demorgen.be

Short link: Copy - http://whoel.se/~NIwUV$1wd