In Greens film draait het om de Oekraïense vrouwenbeweging Femen. Verschillende vrouwen die lid zijn van Femen vertellen over de acties en de gevolgen daarvan. Acties die in beeld worden gebracht, waarbij de vaak mooie vrouwen niet schromen hun bovenlijf te ontbloten en kreten als 'Ukraine is not a Brothel!' verspreiden. Hun verzet leidt steevast tot interventies met de politie.

Ondertussen heeft Femen een geduchte reputatie opgebouwd. De vrouwen vertellen over hun eigen positie en de posities van vele andere vrouwen in Oekraïne. Als zij geen lid waren geweest van Femen, had hen wellicht een perspectief van prostitutie boven het hoofd gehangen. Maar Femen heeft ook een keerzijde. Het brein erachter is namelijk een man, Victor, wat een behoorlijk andere draai aan het hele gegeven van de vrouwenbeweging geeft. Want in hoeverre is er sprake van feminisme, met een man aan het roer?

Green toont het brein achter de organisatie, die in een confronterend interview toegeeft een patriarch te zijn. En een patriarch tegen een patriarchale samenleving is op zijn minst paradoxaal. In haar documentaire brengt Green die paradox aan het licht door zowel Victor, het brein achter Femen, als zijn vrouwen te interviewen. Het leidt tot schokkende onthullingen, waarbij duidelijk wordt dat Oekraïne in zijn strijd om onafhankelijkheid voor de vrouw nog een lange weg te gaan heeft.

Het is een documentaire vragen oproept, in plaats van (bevredigende) antwoorden te geven. Dat bleek ook uit de verhitte QA na de vertoning. Is het echt zo zwart-wit als in de documentaire gesteld wordt? En is er sprake van waar feminisme, of zijn de vrouwen van Femen slechts marionetten in de handen van Victor? Al met al een film die tot nadenken stemt, maar een treurige indruk achterlaat over het lot van de vrouw in een door mannen bepaald land. (Suzan Groothuis)
Terug naar boven

Mercedes Sosa was een Argentijnse folkzangeres die in 2009 overleed na een roerig bestaan. In Latijns-Amerika verwierf zij bekendheid met haar warme, unieke stem en haar protestliederen. Maar door haar protestliederen tegen het Argentijnse dictatoriale regime werd Sosa verbannen en mocht ze langere tijd niet optreden. De film toont beelden uit haar jeugd, hoe ze haar roeping als zangeres vond en hoe ze haar dromen op een betere samenleving in haar muziek verwezenlijkte.

Sosa had het niet makkelijk. Hoewel ze een groot publiek had, werkte de regering haar in alle opzichten tegen. Ze kreeg ondermeer brieven met doodsbedreigingen en het verzoek het land te verlaten. In Parijs, waar ze altijd van gecharmeerd was, vond ze een onderkomen. Een thuis werd het echter niet – dat was Argentinië, het land wat ze altijd als het hare zag – haar lief en leed.

Mercedes Sosa, The Voice of Latin America toont aan de hand van interviews met familie, muzikanten en haar eigen overpeinzingen het leven van een bijzondere vrouw. Er zijn veel livebeelden van Sosa te zien, waaronder prachtige opnamen in haar beginperiode. Hoewel Sosa doordrongen was van het feit dat ze een mooie stem had, en daarmee ook een gave had, bleef ze dicht bij de aarde en bij haar volk staan.

Haar stem gold niet alleen voor Argentinië, maar voor heel het Zuid-Amerikaans continent. Letterlijk verbeeldt dat zich op het podium, waar de enorme gestalte van Sosa een groot publiek weet in te pakken. Verlegen als ze was sloot ze eerst haar ogen, om vervolgens het publiek in zich op te nemen en haar stem het over te laten nemen. Een stem met een magische werking, waar je ook als kijker door geraakt wordt. Een buitengewoon prachtig en roerend document, waar de invloed van Sosa als voorvechtster van democratie tot ver buiten de grenzen van Argentinië gaat. (Suzan Groothuis) 
Terug naar boven

Het jaar 2009 kende een keerpunt voor de toen 22-jarige Kevin Pearce. Als kanshebber voor de Olympische Spelen maakte de topsnowboarder tijdens een training een val, waarbij hij ernstig hersenletsel opliep. Na een aantal dagen in coma te hebben gelegen overleeft Kevin het wonderwel, maar hij zal nooit meer de oude zijn.