"De actie tegen Léonard heeft toch een verdienste", schrijft Ingrid Verbanck (1972), die als verantwoordelijke marketing voor een IT-bedrijf werkt. Ze blogt op wendykroy.wordpress.com, heeft een diploma slavistiek en is moeder van Luna.

Eerder deze week luisterde ik naar een bericht op mijn voicemail, daar achtergelaten door Hanne Decoutere van 'Het Journaal'. Of het klopte dat ik lid ben van Femen, en dat ze mij graag zouden interviewen over de actie aan de ULB tegen aartsbisschop André-Joseph Léonard. De aandacht van de openbare omroep en andere media voor de sextremistische dames is groot. Uit het blote hoofd herinner ik mij: een reportage in 'Koppen', een item in 'Hautekiet' met o.a. Kristien Hemmerechts, 'Reyers laat' met de hoofdredacteur van P-Magazine, een interview in Joos over de theoretische onderbouw van de beweging, Studio Brussel en Q-Music probeerden duiding te brengen en 'Het Journaal' opende woensdagavond met Femen. En dan laat ik de geschreven pers nog voor wat ze is.

Hanne Decoutere moest ik trouwens teleurstellen: ik ben geen Femen-activiste en ik ken er ook geen. Naar het schijnt zou ik zelfs niet aanmerking komen, zelfs als ik het zou willen. Mijn houdbaarheidsdatum is overschreden en mijn lichaam zou de strenge visuele selectie wellicht niet doorstaan. Vrouwen die hun borsten willen laten zien voor de 'goede' zaak zijn maar beter jong en hebben het liefst nog geen kinderen gebaard.

Oorlog
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat Femen eerder een firma is dan een beweging. Het zakenmodel van de onderneming? Media-aandacht genereren en die belangstelling omzetten in cash. In de Femenshop kun je koffiekoppen en T-shirts kopen. Een beetje fan heeft natuurlijk graag 70 dollar veil voor een 'boobsprint' van zijn of haar favoriete activiste.

Het valt Femen op zijn minst te verwijten dat ze de ruime belangstelling niet gebruiken om klaar en duidelijk hun strijdpunten naar voor te brengen. Veel verder dan het sloganeske 'fuck your morals' gaat het niet. In een zeldzaam 'manifest' dat op 10 april werd gepubliceerd in The Guardian bedient Inna Sjevsjenko zich van onversneden oorlogsretoriek: "Make no mistake about it: we are at war." De strijd is tegen het patriarchaat, de wapens die dat systeem omver moeten werpen zijn blote borsten. Tot zo ver het vrij naïeve strijdplan.

Op het eerste gezicht lijkt Femen een vergiftigd geschenk voor andere en minder radicale stromingen binnen 'het feminisme'. De actie van dinsdagavond tegen Léonard werd in de publieke opinie grotendeels negatief onthaald, het beeld van de aartsbisschop die verbijsterd bleef zitten bij de agressieve belegering door halfnaakte vrouwen heeft hem zelfs opnieuw wat sympathie opgeleverd.

Maar er is ook een niet te onderschatten neveneffect: nooit eerder discussieerden zovelen over feminisme en vrouwenrechten. Mensen die voordien verklaarden geen enkele affiniteit te voelen met feministen denken nu na over zaken als het recht op zelfbeschikking. Moslima's van over de hele wereld die zich geschoffeerd voelden door de 'Topless Jihad Day' van Femen lieten zich horen via Al Jazeera en bereikten daarmee ook vrouwen in het Westen. Binnen feministische bewegingen allerhande woedt de discussie hevig over de positie van vrouwen in het Midden-Oosten en de emancipatorische strijd die ze voeren, bijvoorbeeld. En of naakt protest dan nooit een actiemiddel kan zijn? Natuurlijk wel! In Afrika werpen vrouwen al bijna een eeuw hun naakte lichaam in de strijd. In 2012 demonstreerden halfnaakte vrouwen in Nigeria tegen het geweld in hun gemeenschap.

Is wat Femen doet feministisch? Wat mij betreft niet, maar je kunt de commotie die errond ontstaat als feminist wel aangrijpen om je eigen punt te maken. Laten we die leuke bijkomstigheid ten volle uitbuiten!

Via: demorgen.be

Short link: Copy - http://whoel.se/~EytwV$2hZ