Καταπληκτικά κορίτσια, οι Femen, έτσι δεν είναι; Η φωτογραφία, τις απαθανατίζει να προσέρχονται στο 70ό Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας, όπου την περασμένη Πέμπτη, 5 Σεπτεμβρίου 2013, προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού -κι έκανε πάταγο- το νέο ντοκιμαντέρ «Η Ουκρανία Δεν Είναι Μπουρδέλο» («Ukraina Ne Bordel»), που περιγράφει την καθημερινή ζωή και τις πεποιθήσεις των Ουκρανών ακτιβιστριών.

Εδώ είναι βέβαια ντυμένες ειδικά για την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας τους και μπορώ να πω ότι καταφέρνουν και πάλι να εντυπωσιάσουν τους άλλους, αυτήν τη φορά με το ενδυματολογικό γούστο και τη χάρη τους, όπως εντυπωσιάζουν τα τελευταία χρόνια με τις γυμνόστηθες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις τους εναντίον των πατριαρχικών αντιλήψεων και διακρίσεων κατά των γυναικών στην πατρίδα τους και υπέρ του δικαιώματος του θηλυκού ανθρώπου να ορίζει το σώμα του και τη ζωή του.

Μαζί τους στη φωτογραφία είναι και η 28χρονη Αυστραλέζα κινηματογραφίστρια Kitty Green, που σκηνοθέτησε την ταινία, αφού πέρασε έναν χρόνο στο Κίεβο ζώντας με τις κοπέλες σε ένα διαμέρισμα της ουκρανικής πρωτεύουσας και ακολουθώντας τις παντού - όπως και εκείνες, συνελήφθη και η ίδια πολλές φορές από την Αστυνομία στη διάρκεια των ακτιβιστικών τους δράσεων.

Όπως διαβάζω, το φιλμ δεν είναι καθόλου μια αγιογραφία των κοριτσιών, αντίθετα είναι μια σκληρή περιγραφή ακόμα και των αδυναμιών και των κτυπητών αντιφάσεων του κινήματός τους, που ιδρύθηκε το 2008 από Ουκρανές φοιτήτριες.

Για παράδειγμα, η Kitty Green παίρνει συνέντευξη από δύο μέλη των Femen, λιγότερο όμορφες από αυτές που συνήθως λαμβάνουν μέρος στις δυναμικές τους κινητοποιήσεις, που εξηγούν -χωρίς να εκφράζουν οποιαδήποτε δυσαρέσκεια- ότι οι επικεφαλής της ομάδας τις αποθαρρύνουν να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, γιατί τα σώματά τους δεν ανταποκρίνονται στο πρότυπο της άψογης γυναικείας ομορφιάς που προβάλλουν.

Οι δύο κοπέλες ανέφεραν ότι η φυσική γοητεία αυτών των φεμινιστριών, που μοιάζουν περισσότερο με μοντέλα, είναι κλειδί στη στρατηγική τους για να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου (πράγμα που απέδειξαν ότι καταφέρνουν πολύ καλά), αλλά και για να περάσουν το μήνυμά τους ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι όσο σέξι θέλουν και ταυτόχρονα να λαμβάνονται υπόψη για τις πολιτικές και τις πνευματικές τους ικανότητες.

Να σας θυμίσω εδώ, το ταξίδι μου τη βδομάδα 13-19 Μαΐου 2012 στην Ουκρανία ως χώρα προέλευσης γυναικών θυμάτων σωματεμπορίας και τα ρεπορτάζ που ακολούθησαν, όπου αποτυπώνεται σε ένα βαθμό η αντιμετώπιση των γυναικών ως σεξουαλικών αντικειμένων στη χώρα και ως δεύτερης κατηγορίας πολιτών. (Την αποστολή οργάνωσε η πρεσβεία των ΗΠΑ στη Λευκωσία, για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους δημοσιογράφους).

Ένα από τα πιο αποκαλυπτικά παράδοξα της ταινίας είναι ότι, για πολύ καιρό, το κίνημα ελεγχόταν από έναν καταπιεστικό άντρα, τον Viktor Svyatskiy, παρόλο που η ηγέτιδα των Femen, Inna Shevchenko, είπε ότι οι δρόμοι τους χώρισαν με αυτόν, μόλις τέλειωσε το φιλμ. Μια άλλη κοπέλα μέλος, δήλωσε στην ταινία ότι η σχέση τους με τον Svyatskiy έμοιαζε με το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου οι όμηροι συνδέονται συναισθηματικά με τον απαγωγέα τους.

«Υπήρξε στιγμή που ανεχτήκαμε την πατριαρχία που πολεμούσαμε στον κόσμο», είπε η Shevchenko, «αφού αυτός ο άντρας έλεγχε το κίνημα για ένα διάστημα, επειδή απλώς ήταν άντρας».

Εξέφρασε την ελπίδα ότι η εκφοβιστική παρουσία του στο φιλμ και στην τελική χειραφέτησή τους, θα βοηθήσει τις γυναίκες σε όλον τον κόσμο να ξανακερδίσουν την αξιοπρέπειά τους.

«Αξιοποιούμε αυτό το επεισόδιο», είπε, «ως παράδειγμα για εκατομμύρια γυναίκες που κάθε μέρα αντιμετωπίζουν την ίδια υποτιμητική μεταχείριση από άντρες στο σπίτι, στη δουλειά και παντού».

Via: sigmalive.com

Short link: Copy - http://whoel.se/~Fic8a$4BJ