Gdyby znalazła się międzynarodowa kancelaria prawna zajmująca się wyłącznie obroną obecności krzyża w sferze publicznej, nie nadążałaby dziś z realizowaniem kolejnych zleceń.

Nie umilkły jeszcze komentarze po tym, gdy półnagie aktywistki ukraińskiej organizacji Femen ścięły w centrum Kijowa krzyż poświęcony ofiarom NKWD, a teraz dowiadujemy się, że Janusz Palikot złożył pozew o naruszenie dóbr osobistych przez krucyfiks wiszący na sali sejmowej.

Trudno oprzeć się wrażeniu, że najświętszy znak chrześcijan jest dziś znakiem najczęściej profanowanym. Czasem nie z tego powodu, że kogoś drażni, ale dlatego że atakując krzyż, łatwo się wypromować, niewiele ryzykując. Spalenie Koranu czy zbezczeszczenie gwiazdy Dawida wywołują natychmiast nadzwyczaj gwałtowne reakcje muzułmanów czy żydów, a sprawcy mogą obawiać się nawet krwawej zemsty.

Chrześcijanie, w szczególności katolicy, także czują się zobowiązani do obrony krzyża, ale wiadomo, że są niegroźni. Ponarzekają, pobiadolą i sprawa rozejdzie się po kościach. A ci, którzy krzyż profanowali, będą chodzić w nimbie bojowników o swobodę wypowiedzi.

Tyle że za plecami łaknących popularności dzierlatek z Femenu i walczącego o przekroczenie progu wyborczego cudaka z Biłgoraja stoją ci, którym ukrzyżowany Chrystus przeszkadza naprawdę. Bo w tym samym czasie, gdy Palikot wnosi kuriozalne pozwy przeciw krzyżowi, znacznie bardziej wpływowe środowiska wytaczają medialną wojnę nauczaniu religii w szkole i usiłują przeforsować przepisy podważające materialny byt Kościoła.

Janusz Palikot i ukraińskie feministki są pionkami w zaciekłej ideowej wojnie, którą prowadzą od lat środowiska laickie. Cele tych środowisk są znacznie ambitniejsze niż tylko zamknięcie symboli chrześcijaństwa w świątyniach - chodzi o ruszenie z posad bryły naszego świata. O podważenie zasad cywilizacji opartej od zawsze na religijnych podstawach, na trwałości więzi rodzinnych, na małżeństwie rozumianym jako związek kobiety i mężczyzny, na poświęceniu jednego człowieka dla drugiego.

Zamiast tego proponuje się nam ideologię „róbta, co chceta”, gdzie codziennie nowej odpowiedzi na pytanie „jak żyć” udzielają modni celebryci z popularnych programów telewizyjnych. I ta odpowiedź, choć coraz to nowa, to w gruncie rzeczy jest zawsze taka sama: zasady porządkujące przez wieki nasze życie trzeba schować do lamusa i żyć chwilą.

Właśnie dlatego nie tylko wierzący powinni bronić wizerunku mężczyzny przybitego do krzyża. To więcej niż znak jednej z religii, to fundament naszego świata.

Via: rp.pl

Short link: Copy - http://whoel.se/~wb6eS$1a6